Χθες ήταν που γεννήθηκες βλαστάρι κι ανθός της Εύβοιας, γόνος της Μπουμπουλίνας…

Χθες ήταν που βαπτίστηκες Ελένη και σου χάρισε ο Θεός

Χάρες μεγάλες και μοσχοβόλησες σαν βασιλικός στις αυλές…

Χθες ήταν που αναστήθηκες και γέμισες χαρά το πατρικό σου…

Χθες ήταν που μεγάλωσες, πήγες σχολείο κι αντιλάλησε το προαύλιο

από τις φωνές και τα γέλια σου…

Χθες ήταν που έχτισες τον χαρακτήρα σου, μέσα από την ανατροφή

της οικογένειάς σου και τη μόρφωση,

την Αγάπη στον Θεό και την Πατρίδα, την Πίστη, την Ελευθερία,

την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου, την Τιμή την Λεβεντιά, την Περηφάνια…

Σταθερή κι αλύγιστη στις Αρχές και τα Πιστεύω σου,

δίκαιη, αξιόπιστη, εχέμυθη, ευπροσήγορη, με κοφτερό μυαλό,

δυναμική, τολμηρή, πρακτική, αποφασιστική, αποτελεσματική,

τρυφερή στο περιβάλλον σου και σ’ όσους σε είχαν ανάγκη: Μάννα…

Χθες ήταν που άνθισες και γέμισε ομορφιά η γενέτειρά σου Λίμνη…

Χθες ήταν που αγάπησες, αγαπήθηκες, παντρεύτηκες κι έλαμψε ο τόπος…

Χθες ήταν που βλάστησες και κάρπισες κι έφτιαξες με τον Νίκο σου

ένα σπιτικό και το γεμίσατε με αγάπη, παιδιά, μουσική και Φως…

Και τότε ήρθε ο πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση, η Δράση, η Μεγάλη σου Ώρα!

Και μαζί του ήρθε η αποφασιστικότητα κι η τόλμη να παίξεις

μονά-ζυγά τη ζωή σου,

κι ήρθε ο αγώνας, η εκπλήρωση αρχών-καθήκοντος-χρέους,

που αυτόκλητα ονομάζονταν: λαχτάρα της γενναίας ψυχής σου…

Ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, αυτής της σπουδαίας γυναίκας

και προσωπικότητας που ήσουν Λέλα Καραγιάννη…

Κι άρχισε το κυνηγητό με το θάνατο, το κρυφτό με τους Γερμανούς,

κι ύστερα οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι απειλές…

Μα η αλύγιστη ψυχή σου πάλευε όρθια, λιονταρίσια την κτηνωδία…

Κι αντιστεκόταν με θάρρος, πείσμα, περιφρόνηση, αποφασιστικά.

Ακολούθησε η φυλακή κι η μητρική καρδιά σου αγκάλιασε ΟΛΕΣ

τις συν-κρατούμενες, κάνοντας βωμό τα στήθη σου

που ακουμπούσαν κι άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν,

αυτές οι καταδικασμένες σε θάνατο Ελληνοπούλες,

που έβλεπαν τη ζωή να περνάει δίπλα τους και να φεύγει, να χάνεται…

Ανθρώπινος ο φόβος, ανθρώπινη η αίσθηση της αδικίας, της μοναξιάς,

της ανάγκης για παρηγοριά και ενδυνάμωση…Κι εσύ εκεί! Μάννα για όλες!

Εμψύχωνες, παρηγορούσες, έκρυβες στην αγκαλιά σου

τους πόθους και τις τελευταίες τους ελπίδες κι επιθυμίες…

Γιάτρευες μεσόκοπες και νιές κι ανάμεσά τους την μικρή Ηρώ…

Και τα λόγια σου βάλσαμο και φλόγα και μπουρλότο,

για ν’ αντιμετωπίσουν την εκτέλεση, το απόσπασμα, το τέλος…

Κι η προσευχή σου καταφύγιο, τόνωση και ασπίδα στον τρόμο

της βίας του θανάτου, της απώλειας, του άγνωστου…

Κι η επικλήσεις σου στην Παναγία, την Μεγάλη Μάννα, ατέλειωτες…

Και μετά, η κρυστάλλινη καμπάνα της ζωής έσπασε…

οι σφαίρες που την θρυμμάτισαν, το καυτό μολύβι,

σφράγισαν το πέρασμά σου απ’ αυτή τη γη,

απ’ αυτό τον τόπο της δάφνης και της μυρτιάς,

της ελιάς και του κότινου, που στεφάνωναν αιώνες τους νικητές…

Και βάφτηκε απ’ το αίμα σου κι απ’ το αίμα 70 ακόμα εκτελεσθέντων

κόκκινη η χαράδρα στο Χαϊδάρι, ένας ακόμα Γολγοθάς,

ένας ακόμα Κρανίου Τόπος, λίγες μέρες πριν ανατείλει η Λευτεριά,

λίγες μέρες πριν δικαιωθεί ο αγώνας σας…

Χθες ήταν κι όμως πέρασαν 69 χρόνια…

Και σήμερα… Σήμερα… Κλείνω τα μάτια μου κι ανοίγω εκείνα της ψυχής…

Κι εκεί, στις πλατειές λεωφόρους των Ιλισίων Πεδίων